سکوت...

تو گفتی صبوری خوبه

گفتی طاقت خوبه 

گفتی باید صبر کنیم

جز از خودت نخوایم و چشممون دنیال کمک نباشه

گفتی روزی رو از جایی میرسونی که انتظارشو نداریم که ثابت کنی روزی از ناحیه تو هست و نه شخص...

من برای خودم شخصیت قائلم ...صادقانه میگم همش به خاطر حرفات نبود گاهی خودم صبورم

گاهی خودم هیچی نمیگم

با اینکه میدونن...

نمیدونم چه حکمتیه که همه چی همیشه بر عکسه...

ناراحتم ...خیلی ناراحتم...

ازت خواستم ... جواب دادی فقط دنیا رو میخوای... گفتی معلوم نیست پشت خواسته هام نعمته یا نکبته...

حرفی ندارم بزنم...

مگه همه حرفا رو باید زد

چی میشه رحمت ... موهبت ...

از چی کم میشه...

چرا من نه؟

چرا نباید مقایسه کرد؟