با من باش

و من هیچ نمیدانم از حکمت و معجزه ات 

از معرفت و عبودیت

از تفکر و اخلاق

و گاهی غرق در داتسته هایم به تو می اندیشم

ای تمام هستی من...

من در این نا کجا اباد 

در این شور زار غربت 

در گوشه ای از تنهاییم

تنها به تو می اندیشم 

ب تو ک روی نیازم همه از ان توست

به تو ک از اوست هر چه دارم

و هیچ نمیدانم

_ خدایا خیلی وقته ی دل سیر باهات حرف نزدم از خودم خجالت می کشم میدونی ک چی میگم... همیشه میدونستی...

من پشیمونم...ایهام دارم از کرده خوذم و تصمیمم...گاهی سرنوشته و گاهی اختیار...و من نادون فک میکنم کمکت لطف بود و نادونیم اختیار..من پشیمونم... 

هیچ راهی وجود نداره اما من امید دارم با اینکه نا امیدم

از راه امده....

سکوت میکنم و صبر 

حدیثی از امام صادق شنیدم که خدا همیشه روزی ادم از ی سمت نمیاره تا بنده امیدش به خدا باشه و من این بنده گناهکار منتظر روزی هستم ک راعش برام ممنوعه شده و خودم رو هم لایقش نمیدونم اما همین لگبنده گناه کار جز تو راهی نداره...

ناامیدم نکن...

هر وقت امید داشتم خراب شده خدایا خرابم نکن

ب صلاحت باشه کار و حاجتم روا شه غلطم درست شه ادمیتم برگرده و راهم هموار...

من در اوج استرس، نا امیدی، امید، ارزو، نا ارومی، بی صبری و کلافگیم...

کمکم کن

اگر من بنده خوبی نیستم ب رحمانیت و رحمت واسع ات قسمت میدم

ب ناله های درگاهت

به عبادت حضرت زهرا سلام الله علیه 

به این ایام غم ک غم منو هم برطرف کن

دست آبجی خوشکلمم بگیر

حواست ب مامانم هم باشه 

دوستت دارم

بنده همیشه بدت... پری...

درد و دل پنهانی...